De afgelopen jaren is er meer aandacht voor het bijzondere kind. Meestal kinderen die niet tussen de lijntjes kleuren. Geregeld zijn er kinderen, studenten, millennials bij mij in de praktijk die zijn vastgelopen in het onderwijs, studie en of werk. Het proces is geleidelijk gegaan. Niemand in de omgeving begrijpt het en kan het uitleggen. En toch doen en denken deze kinderen, studenten en millennials anders. Ze raken zichzelf kwijt en weten niet meer wat ze moeten.
Het bijzondere is, dat ouders al snel begrijpen dat er iets niet klopt. Soms van kleins af aan, dat het kind anders is dan anderen en dan merken de ouders dat er iets niet goed gaat. En ja, doordat we vaak kijken naar het gedrag, wordt de ‘wie iemand is’ in de omgeving vaak vergeten. Het kind is nog te speels, het kind is niet sociaal, het gedrag noemen we ‘a-sociaal’, het kind kan niet rekenen of het kind kan niet goed schrijven, is te brutaal.
En als er dan eindelijk wel erkend wordt dat er iets aan de hand is, wordt er weer een probleem bij het kind gelegd, want het gaat over het gedrag.
Het kind is driftig, klagerig, moe, hangerig, lastig brutaal, is fysiek tegen klasgenoten en omgeving, niet geïnteresseerd, niet gemotiveerd, nauwelijks geconcentreerd en aan dat gedrag moet wat gedaan worden, ‘zegt de omgeving’.
Zo daar gaan we dan …. sleutelen aan het kind, naar de therapeut, naar de psycholoog, naar groepstherapie, naar speciaal onderwijs enzovoort, enzovoort. Ouders zijn of worden wanhopig. Ze voelen dat er wat is en voelen zich niet serieus genomen. Gezinnen met meerdere kinderen krijgen het zwaar. ‘Dat ene kind is lastig’……. die verpest het binnen het gezin door het ‘onwenselijke’ gedrag. ‘Dat ene kind’… komt niet op een kinderfeestje omdat…..
Het kind en de ouders krijgen stress van de situatie thuis, omgeving, school of werkgever. En nog steeds kijken we niet naar, wie het kind is en ontdekken we niet wat de strategieën van het kind zijn. Nee, wat we heel goed kunnen is vooral klagen vanuit het onderwijs en omgeving dat het gedrag onacceptabel is.
In de pubertijd maken deze kinderen er vaak wat betreft gedrag nog even een extra potje van; grote mond, niet kunnen plannen, niet kunnen overzien. Met als gevolg dat we het weer hebben over het gedrag van het kind.
Vaak komen ouders via de school bij de huisarts terecht, die ze doorverwijst naar de psycholoog of therapeut. En als je dan de juiste tegenkomt die niet alleen het gedrag analyseert en zich ook daadwerkelijk in ‘wie is het kind verdiept’, komt diegene erachter dat het om hoogbegaafdheid of om andere interesses gaat en/of om een trauma trigger gaat.
Wekelijks zie ik kinderen, studenten, millennials en volwassenen (FourstaR) in mijn praktijk, waar er onvoldoende naar de ‘wie’ is gekeken en onderzocht.
Deze mensen lopen vast in het onderwijs en de maatschappij omdat er het stempel ADHD (met medicatie), autisme (ASS) en gedragsstoornis, in welke vorm dan ook, is gegeven. Sommigen komen op het speciaal onderwijs, de ander komt vast te lopen en weer een ander is wel drie studies gestart en heeft nog geen enkele studie afgerond.
En al die tijd is het kind niet gezien, gehoord, niet begrepen en wordt er niet aan de standaard – tussen de lijntjes en/of kaders – (leer) behoefte voldaan. Het kind heeft geen enkele regie.
Verschrikkelijk; zo ontstaat het mogelijke trauma.
Steeds meer kinderen, studenten, millennials lopen vast vanuit het ADHD /ASS etiket, terwijl ze anders denken en doen. Ze zijn ernstig getraumatiseerd, met als gevolg dat ze thuis komen te zitten, van school en op termijn van het werk. En zitten vaak ook nog aan de medicatie…..
Ook in de thuis situatie is er vaak veel stress van het getouwtrek van de ouders broer(tje), zus(je), leerplichtambtenaar, samenwerkingsverband jeugdzorg, psychologen, onderwijscoaches, schoolleiding, ib-er en leerkrachten en bij werkenden verzuimcoaches, bedrijfsartsen, leidinggevenden enz.
Het trauma is zowel voor het kind, student, millennials als de ouders. Als er al aandacht is voor deze groep, moet de ouder zich maar zien te redden en te overleven. Zowel met de aandacht voor de overige kinderen van het gezin als voor hunzelf. En de omgeving, die er vaak weer wat van vindt.
En als het kind éindelijk, soms na jaren pas, op de rit is, beseft de ouder hoe slecht hij/zij er zelf aan toe is. Ook dan is er aandacht en begeleiding nodig bij het verwerken van het trauma en om weer te kunnen gaan leven, in plaats van overleven.
Samen aan de slag in de praktijk eerst het trauma van het kind, de ouder en kind relatie en aansluitend samen verder. Vanuit mijn studie, mijn werkervaring en ervaringsdeskundigheid, help ik velen verder. Vanuit het trauma, buiten de kaders denken, burn-out van de ouder en het kind.
Wil jij ervaren hoe het is met; Hoofd in rust en aandacht voor jezelf.
Sluit dan aan bij de Workshop Mantelzorgers / ouders:
Woensdag avond 27 november van 19:00 tot 22:00 uur
Vrijdagochtend 29 november 9:00 tot 12:00 uur
Geef je op via info@meijwijk.nl tijdelijk €37,50 p.p.